Vrijdag, helaas geen jeepsafari

We deden vanmorgen rustig aan. De jeepsafari gaat niet door en dat is balen, maar het zij zo. 

We ontbijten dan rustig, ik als de broodroosterbediener, en Truus als eierenkookster. We ruimen op en zwemmen en zonnen wat. Nou ja, ik onder een palmboom, hier en daar toch wat verbrand ondanks factor 30. Dus ff rustig aan. 

Om 12.15 komt Esther de reisleidster van Tui.  Ze gaat bij ons zitten en probeert nog een andere safari aan ons te slijten. Nope, geen belangstelling… ze betaalt ons dan toch de 220 dollar terug. 

Dan pakken we onze spullen en in het appartement eten we nog wat yoghurt voordat we met Spark vertrekken. Truus navigeert en ik volg de aanwijzingen op. Zo komen we bij de entree van het nationaal park Arikok. In het visitorcenter vragen we of we wel met een klein autootje door het park mogen. Wat we hier zien zijn meest van die grote jeeps waar 12 mensen achterin zitten. Maar er is een route die je mag en kan rijden met een gewone auto.

We willen dat natuurlijk wel. We krijgen een oranje armband om zodat men kan zien welke route we mogen.  Lets go….

De berg op heeft Spark even moeite mee… Truus zegt: durf je dat wel? Ja hoor ik wel. En de eerste gleuf van 1,5 meter breed en hartstikke diep komt eraan. Beetje schuin laverend komen we er door. Poeh, toch spannend. Maar er volgen nog heel wat diepe gleuven waar je U tegen zegt, en een kleine schade en een beetje los spatbordje is het gevolg helaas. . 

We gaan gestaag omhoog en bij een uitzichtpunt stoppen we even. Rondom prachtig uitzicht. We vervolgen onze weg naar het volgende punt Boca Prins. Prachtige inham met azuurblauw water en wit zand. We maken wat foto’s en vervolgen onze weg naar de guadrikiri cave. Dit is een grot waar we in kunnen en er zonlicht van bovenaf in schijnt. 

Het is nog ongerept, niet zoals vaak al vol verlicht en helemaal op toerisme aangepakt. 

Hier is geen verlichting en met de zaklamp van de telefoon gaan we naar binnen. Best een beetje eng en voetje voor voetje komen we in de grote grot waar licht naar binnen komt. Er zijn nog wat andere mensen ook binnen. Toch gaan we niet te ver in de gangen voordat we verdwalen en de weg terug niet meer vinden. 

Het was prachtig om te zien en te beleven. Dan komen we erachter dat we de fonteingrot voorbij zijn gereden. Afslagje gemist, dus weer terug. Ja we zien de afslag als we weer bijna bij Boca Prins zijn. Toch ook maar naar de fonteingrot.  Ook deze is mooi. Hier zijn nog heel oude tekeningen van …. Hier en daar te zien. We gaan niet ver want het is vrij laag en gebukt lopen is niet fijn. 

Als we buiten komen roept een parkwachter uit zn hokje dat er nog een natuurlijke bron is even verder op.  We lopen er naartoe en we zien het meertje verscholen in de bossen. Wilde geiten lopen hier ook rond. Op een houten bruggetje zit een dame met voeten in het water en de visjes knabbelen aan haar voeten. Als ze weg zijn gaat Truus zitten en gilt van plezier. Het kriebelt die knabbelende visjes. We ruilen… ik ook met de voeten in het water, whaaahahaaa.

Er komt een gezin Amerikanen aan dus vertrekken wij weer en kunnen zij met de voetjes erin. 

We vervolgen onze weg en uiteindelijk verlaten we het park aan de andere kant richting San Nicolas.

We rijden een toeristische route terug en in de verte zie ik de hooiberg. Ik zeg: zullen we daar nog gaan kijken? We hadden gehoord dat het gesloten zou zijn. Truus zou graag de berg beklimmen met zn 500 treden, maar dan moet dat wel vroeg in de ochtend. Ik pas, dat overleef ik niet. Het is zoeken hoe we daar moeten komen, maar steeds maar rechts aanhouden en totdat we het begin zien van de trap omhoog. Groot bord dat het gesloten is. 

Dus dan hoeven we morgen niet voor dag en dauw naar de hooiberg te gaan.

Ernaast ligt een waterpark voor kinderen uit vergane glorie, totaal verwaarloosd en ook gesloten. 

Maar we hebben het zelf kunnen zien dus weer richting Camacuri.  We laten ons bij het zwembad vallen onder de bladeren parasols. 

Even relaxen. 

Er is vanavond iets te doen op een plein vlakbij. Een podium stond klaar en een bonte verzameling van kraampjes werden opgebouwd zagen we toen we er langs reden. 

Dus wandelen we daar straks naartoe.

Zo gezegd zo gedaan. Even opgetut en rond half zeven lopen we naar het plein waar het feest is. Veel eetkraampjes en we nemen een Johnny Cake & Bacalao. Een soort pasteitje met heerlijke vis erin.  Dan een verse ananassap voor de dorst.  We schuiven in een rij met stoeltjes en luisteren naar wat er op het podium gebeurt. We verstaan er echter niets van. Alles in Papiaments! 

Uiteindelijk zijn er wat optredens van kinderen. 

We houden het even voor gezien en nemen nog een pasteitje en besluiten terug te lopen, onderweg nog een cup cake meenemen voor bij de koffie. 

De gezwollen voetjes direct omhoog als we weer op onze veranda zitten. 

Het kaartje wat Tony me appt ontroerd me en ik pink een traantje weg. 

💝

Nu een kopje koffie met de cup cake, nog spelletje Skip Bo en dan 

 Drumi Dushi