De bossen in Slovenië zijn wel heeeeeeel groot!

Na weer zo’n uitgebreid ontbijt namen we afscheid van onze lieve gastvrouw en gastheer in Bohinj en tuften we richting ons volgende onderkomen. We hadden een plek gevonden in het zuidwesten van Slovenië en daar maar meteen drie nachten geboekt.
Onderweg kwamen we langs Ljubljana, hier hadden we graag uit de auto gegaan maar het kwam met bakken uit de hemel dus maar doorgereden. Wel de nav verteld snelwegen te mijden dus leuk binnendoor. Onderweg nog even kopje koffie. En om te schuilen een kledingzaak in waar Alice een leuk vest met shirt en shawl scoorde. 
Rond enen kwamen we aan. Een iets minder hartelijk ontvangst dan de vorige plek maar ok. De eigenaresse nam ons mee naar onze kamer. Op booking.com had ‘uitzicht op de berg’ gestaan dus we waren benieuwd. De deur van de kamer ging open en nadat onze ogen waren gewend aan de duisternis zagen we een lullig dakraampje van 60 x 60 cm waar een beetje licht doorkwam. We vroegen waar die berg was en ze keek ons wat schaapachtig aan. Toen we vroegen of dit de enige kamer was zei ze eerst ja maar toen we duidelijk maakten dat we hier geen genoegen mee wensten te nemen sleepte ze ons mee naar de volgende. Bijkomend probleem was dat we al via credit card betaald hadden, iets wat we normaal noooooit doen en ook noooooit weer doen. Maar de plaatjes op booking zagen er echt leuk uit.
De volgende kamer was ietsje beter maar de berg was nog steeds onvindbaar. Geld terug bleek niet mogelijk, was immers via booking.com geregeld. We stonden op het punt ons verlies te pakken en hem te smeren toen ze ons voor de derde keer meezeulde. Nu belandden we in een kamer met alleen maar bedden! Een gezinskamer met vier bedden. En nu wel het beloofde uitzicht. Het leek nog steeds in de verste verte niet op de foto’s maar we besloten te blijven. Lesje geleerd!
Na onze spullen uit de auto gesleept te hebben zijn we wat gaan rondrijden. We hadden op de heenweg een leuk kerkje bovenop een heuvel gezien, wij daarheen. Boven aangekomen bleek dat een mooie plek. Er lagen allemaal graven rondom de kerk, blijft mooi om te zien. 
Toen we wegreden zagen we een weggetje omhoog, we besloten daar eens te kijken. Wij rijden. En rijden. En rijden. En rijden. Het bleef maar omhoog gaan. Onderweg had Alice nog vergeefs wat caches gezocht en dus niet gevonden. Wel hoorden we koebellen rinkelen en plots kwamen daar paarden aan met koebellen om. Ze vonden het wel leuk de belangstelling!  Na een flink stuk rijden en niets of niemand tegengekomen te zijn doemde ineens langs de weg een jongen met een rugzak op, hij stak zijn duim omhoog. Ik dacht eerst dat hij de auto mooi vond maar het bleek dat hij een stukje mee wilde. Hij stelde zich voor als Flurin, uit Zwitserland. Hij was in zijn uppie aan het wandelen door Europa, sliep meestal in de open lucht, maar was het enorme bos waar we waren wat zat en wilde wat sneller naar de slaapplek waar hij eerder geweest was. We hadden toch niets beters te doen en in de veronderstelling dat het nooit ver kon zijn namen we hem mee. Wij rijden. En rijden. En rijden. En rijden. Er kwam werkelijk geen end aande berg en het bos en de weg werd steeds slechter. We hadden ook nog de vrees dat we dezelfde weg weer terug moesten! Uiteindelijk kwamen we aan de andere kant van de berg en in een plaatsje waar wij rechts moesten en hij links scheidden onze wegen zich. We hadden gezien dat we buitenom terug naar ons onderkomen terugkonden gelukkig.
Na nog even bij een nabijgelegen kasteel gekeken te hebben vervolgden we onze weg. Tot onze stomme verbazing zagen we Flurin weer lopen langs de weg! Bleek dat zijn slaapplek op onze route lag! Hij weer ingestapt en na afgesproken te hebben dat hij bij ons langskomt als hij ooit door Nederland gaat lopen namen we nu echt afscheid!
Op de terugweg een tagliatelle en een cevapcici genuttigd en een ervarin rijker terug naar onze ‘slaapzaal’!
Wat zullen we weer slapen